Sakramenty Święte

Według Katechizmu Kościoła katolickiego „Sakramenty są skutecznymi znakami łaski, ustanowionymi przez Chrystusa i powierzonymi Kościołowi. Przez te znaki jest nam udzielane życie Boże. Obrzędy widzialne, w których celebruje się sakramenty, oznaczają i urzeczywistniają łaski właściwe każdemu sakramentowi. Przynoszą one owoc w tych, którzy je przyjmują z odpowiednią dyspozycją”.

Sakramenty święte przeznaczone są dla żywych i dla wierzących. W Kościele katolickim istnieje siedem sakramentów. Są to:

  • Chrzest (łac. baptismum)
  • Bierzmowanie (s. zstąpienia Ducha Świętego) (confirmatio)
  • Eucharystia (eucharistia)
  • Pokuta (spowiedź, s. pojednania) (paenitentia)
  • Namaszczenie chorych (unctio infirmorum)
  • Kapłaństwo (sacri ordines)
  • Małżeństwo (matrimonium)

Liczba sakramentów

Katolicka doktryna mówiąca, że jest 7 sakramentów, formowała się dość długo. W XI w. św. Piotr Damiani († 1072) wymieniał 12 sakramentów. Oprócz znanych nam siedmiu jeszcze: namaszczenie na króla, dedykację kościoła, konsekrację dziewic, poświęcenie zakonnic i obmycie nóg w Wielki Czwartek. Inni dodawali jeszcze jałmużnę. Hugo od św. Wiktora (1096-1141), który uważał augustyńską definicję sakramentu za zbyt szeroką, zaproponował zawężenie jej znaczenia i do sakramentów zaliczył oprócz uznawanych obecnie również wcielenie Chrystusa, Kościół, wodę święconą, święte rany, znak krzyża i śluby . Liczba 7 pojawiła się dopiero w XII w., ale ryty te były w użyciu na długo przedtem, gdy wykrystalizowała się teologiczna koncepcja sakramentów jako skutecznych znaków łaski. Właśnie takie określenie sakramentów pozwoliło odróżnić je od innych znaków.

W magisterialnych orzeczeniach Kościoła liczba siedmiu sakramentów pojawia się w 1208 r. w Wyznaniu wiary przepisanym Waldensom, gdzie wymienia się je wszystkie , na Soborze Liońskim II (1274 r.), a następnie Florenckim (1439 r.) w wyznaniu wiary Michała Paleologa. Sobory te stwierdziły, że jest siedem sakramentów i wyliczyły je. Sobór trydencki stwierdził zaś zdecydowanie, że jest ich „ani więcej, ani mniej jak siedem”. Takie jest więc stanowisko teologii i wiary katolickiej

Podział sakramentów

  • Sakramenty, które można przyjąć raz w życiu, czyli niepowtarzalne (chrzest, bierzmowanie, święcenia kapłańskie i takie, które można przyjąć wiele razy, czyli powtarzalne (Eucharystia, pokuta, małżeństwo, namaszczenie chorych).
  • Sakramenty, które należy przyjąć w stanie łaski uświęcającej – tzw. sakramenty żywych (bierzmowanie, Eucharystia, namaszczenie chorych, święcenia kapłańskie, małżeństwo i takie, które przyjmuje się dla zgładzenia grzechów – tzw. sakramenty umarłych na duszy (chrzest, pokuta ).
  • Sakramenty wtajemniczenia chrześcijańskiego (chrzest, bierzmowanie, Eucharystia), sakramenty uzdrowienia (pokuta, namaszczenie chorych), sakramenty w służbie komunii i posłania wiernych ( kapłaństwo), małżeństwo).

Skuteczność i znaczenie sakramentów

W teologii katolickiej skuteczność sakramentów należy do dziedziny misterium. Jeżeli zostały udzielone zgodnie z rytuałem przez upoważnioną osobę, sakramenty są ważne „ex opere operato” (same w sobie, same przez się), czyli niezależnie od sprawiedliwości udzielającego (szafarza) i przyjmującego sakrament. Chrzest i bierzmowanie należą do sakramentów inicjacji chrześcijańskiej. Są przyjmowane tylko raz i wiążą się na ogół z narodzinami i wejściem w okres dojrzałości. Eucharystia – najważniejszy sakrament – jest znakiem pożywienia i wspólnoty; pokuta – misterium przebaczania grzechów, a namaszczenie chorych – misterium pomocy w chorobie. Kapłaństwo upoważnia chrześcijanina do wypełniania urzędu kapłańskiego, a małżeństwo upoważnia dwoje ludzi do założenia chrześcijańskiego związku małżeńskiego. Skutki sakramentów zależą jednak także od dyspozycji tego, kto je przyjmuje.

Chrzest

Wymagane dokumenty do sakramentu CHRZTU 

  • akt urodzenia dziecka (odpis)
  • wyciąg z aktu ślubu koś­ciel­nego rodziców
  • dane o rodz­i­cach chrzest­nych (imiona, nazwiska, data urodzenia, adres)
  • zaświad­cze­nie z parafii zamieszka­nia rodz­iców chrzest­nych o praktykowaniu wiary
    Sakramentu chrztu św. w naszej parafii udzielamy w każdą drugą niedzielę miesiąca na Mszy św. o godz. 11.30 oraz w trzecią sobotę miesiąca podczas wieczornej Mszy św. o godz. 17.00.

    W innym terminie chrzest tylko w przypadku choroby dziecka. Bardzo prosimy, by pamiętać przy planowaniu chrztu

    o wyznaczonych niedzielach i sobotach chrzcielnych.

 

Eucharystia – Komunia Święta

SAKRAMENT I KOMUNII ŚWIĘTEJ

Podczas sakramentu I Komunii Świętej dzieci po raz pierwszy świadomie przyjmują Pana Jezusa do swoich serc, prosząc Ducha Świętego o umocnienie więzi z Chrystusem.

Od tej pory Eucharystia będzie źródłem ich duchowej siły.

Dokumenty potrzebne przy sakramencie I Komunii Świętej:

  • akt chrztu dziecka, jeżeli dziecko było chrzczone poza terenem naszej Parafii,
  • pozwolenie od proboszcza stałego zamieszkania rodziców dziecka, jeżeli dziecko nie jest członkiem naszej Parafii, a ma pójść do I Komunii św. w tutejszej Parafii.

 

 

Bierzmowanie

Dokumenty potrzebne do sakramentu Bierzmowania:

  1. Metryka Chrztu św. (jeśli Chrzest był w naszej parafii wystarczy podać rok chrztu)
  2. Jeśli kandydat nie mieszka na terenie naszej parafii – zgoda proboszcza parafii zamieszkania na przygotowanie i przyjęcia sakramentu w naszej parafii
  3. Zaświadczenia świadka z własnej parafii zamieszkania, że jest wierzący i praktykujący i może zostać dopuszczony do godności świadka

Do przyjęcia zadania świadka  może być dopuszczony ten, kto:

  1. jest wyznaczony przez przyjmującego chrzest albo przez jego rodziców, i posiada wymagane do tego kwalifikacje oraz intencję pełnienia tego zadania;
  2. ukończył szesnaście lat
  3. jest katolikiem, bierzmowanym i przyjął już sakrament Najświętszej Eucharystii oraz prowadzi życie zgodne z wiarą i odpowiadające funkcji, jaką ma pełnić;
  4. jest wolny od jakiejkolwiek kary kanonicznej;
  5. nie jest ojcem lub matką przyjmującego chrzest.

(Kodeks Prawa Kanonicznego, kan. 874,§1)

Wypada, aby świadkiem był ktoś z chrzestnych bierzmowanego.

Świadkami nie mogą być:

  1. osoby żyjące bez sakramentu małżeństwa
  2. osoby niewierzące i niepraktykujące

 

 

Małżeństwo

Narzeczeni powinni zgłosić się do ks. Proboszcza lub ks. Wikariusza (w parafii narzeczonej lub narzeczonego) najpóźniej trzy miesiące przed planowaną datą ślubu!

Wymagane są  następujące dokumenty, które trzeba dostarczyć do parafii zawierania małżeństwa:

  1. Na pierwszą rozmowę bezwzględnie należy przynieść aktualny (tzn. nie starszy niż 3 miesiące) akt chrztu obojga narzeczonych. Na podstawie tego aktu stwierdza się wolny stan narzeczonych.  W przypadku ślubu w parafii chrztu narzeczonego bądź narzeczonej taki akt jest w księgach chrzcielnych.
  2. Świadectwo ukończenia katechezy z zakresu szkoły ponadpodstawowej, ponadgimnazjalnej.
  3. Dowody osobiste narzeczonych.
  4. Świadectwo ukończenia katechezy przedmałżeńskiej (narzeczeni zobowiązani są do udziału w 12 katechezach – najczęściej podzielonych na 6 spotkań, podczas których omawiane są najistotniejsze zagadnienia życia małżeńskiego i rodzinnego).
  5. Zaświadczenie z Poradni dla Narzeczonych (podczas 3 spotkań narzeczeni zapoznają się z nauczaniem Kościoła na temat przekazywania i ochrony życia – ze względu na charakter spotkań na pierwsze narzeczeni powinni zgłosić się przynajmniej na 3 miesiące przed planowanym ślubem).
  6. Dane świadków (imię, nazwisko, data urodzenia, adres).
  7. W przypadku zawierania małżeństwa konkordatowego (małżeństwo kanoniczne pociągające za sobą skutki przewidziane w prawie polskim) wymagany jest ważny dokument z Urzędu Stanu Cywilnego o braku przeszkód cywilnych do zawarcia małżeństwa ( data ważności  jest umiejscowiona na dokumencie ).
  8. Jeżeli kandydaci zawarli już związek cywilny przedstawiają stosowny akt, w przypadku wdów i wdowców konieczny jest także akt zgonu małżonka.

Bezpośrednio do dnia ślubu przygotowują spotkania z Księdzem w parafii . Podczas spotkań omawiane są zagadnienia dotyczące znaczenia chrześcijańskiego małżeństwa oraz liturgia tego sakramentu.

Ważnym elementem jest Sakrament Pojednania – narzeczeni powinni przystąpić do niego dwukrotnie: na początku podjętych przygotowań oraz w przeddzień ślubu.

Przygotowanie do Sakramentu Małżeństwa w czasie epidemii w Diecezji Bielsko-Żywieckiej

W związku z sytuacją epidemiczną w całym kraju oraz odwołaniem nauk przedślubnych i spotkań w poradniach rodzinnych, wprowadzamy w diecezji przygotowanie do zawarcia sakramentu małżeństwa w formie on-line.
W tej formie będą odbywać się spotkania z prowadzącymi przygotowanie doradcą rodzinnym oraz kapłanem. Jest to propozycja dla narzeczonych, nie biorących wcześniej udziału w przygotowaniu do sakramentu, których ślub odbędzie się na terenie naszej diecezji w kwietniu i maju 2020
Po ukończeniu cyklu spotkań Wydział Duszpasterstwa Rodzin będzie przesyłał na parafię, w której ma być zawarty sakrament potwierdzenie uczestnictwa w przygotowaniu.
Szczegółowe informacje oraz formularz zgłoszeniowy dla narzeczonych dostępne są na stronie nauki.rodzina.bielsko.pl.

Namaszczenie Chorych

SAKRAMENT NAMASZCZENIA CHORYCH

Każdy z siedmiu sakramentów jest środkiem, przez który zmartwychwstały Pan, mocą swojego Ducha, udziela człowiekowi różnych zbawczych łask. Kościół katolicki naucza, że również sakrament namaszczenia chorych jest jednym z sakramentów ustanowionych przez Chrystusa. Wspomina o nim Św. Marek oraz Św. Jakub.

Sakrament namaszczenia chorych rodzi u niektórych katolików wiele lęków i obaw. Dość często wzywają kapłana dopiero wtedy, gdy chory już umarł, ponieważ obawiają się, by nie przerazić zbytnio konającego propozycją przyjęcia tego sakramentu. Tymczasem sakramentu tego nie udziela się wyłącznie konającym. Została nawet zmieniona jego nazwa z „ostatniego namaszczenia” na „sakrament namaszczenia chorych”. Może go przyjąć osoba poważnie chora, osłabiona przez wiek; nie udziela się go natomiast człowiekowi, który z pewnością już umarł. „Kapłan wezwany do chorego, który już umarł, niech błaga Boga, aby go uwolnił od grzechów i przyjął litościwie do swego Królestwa; namaszczenia natomiast niech nie udziela. Jeśli istnieje wątpliwość, czy chory zmarł naprawdę, może mu udzielić tego sakramentu warunkowo”. W ciągu życia można wielokrotnie przyjąć ten sakrament, co ma miejsce wtedy, gdy ktoś wiele razy popada w poważną chorobę.

Sposób udzielania przez kapłana sakramentu chorych.

Sakramentu tego udziela kapłan w ten sposób, że namaszczając chorych na czole i dłoniach olejami wymawia następujące słowa: „Przez to święte namaszczenie niech Pan w swoim nieskończonym miłosierdziu wspomoże ciebie łaską Ducha Świętego. Amen. Pan, który odpuszcza ci grzechy, niech cię wybawi i łaskawie podźwignie. Amen.

Łaski otrzymywane przez człowieka w sakramencie namaszczenia chorych.

Udzielenie sakramentu chorych nie ma na celu -jak się nieraz sądzi – wyłącznie przygotowania człowieka na śmierć, lecz również umocnienie go w jego cierpieniach. „Człowiek niebezpiecznie chory potrzebuje szczególnej łaski Bożej, aby pod wpływem lęku nie upadł na duchu i podlegając pokusom nie zachwiał się w wierze. Dlatego Chrystus w sakramencie namaszczenia daje swoim wiernym, dotkniętym choroba, potężną moc i obronę”. „Sakrament ten udziela choremu łaski Ducha Świętego, która pomaga całemu człowiekowi do zbawienia, a mianowicie umacnia ufność w Bogu, uzbraja przeciw pokusom szatana i trwodze śmierci. Dzięki tej pomocy chory może nie tylko znosić dolegliwości choroby, ale także je przezwyciężać i odzyskać zdrowie, jeżeli to jest pożyteczne dla zbawienia jego duszy. Jeżeli jest to potrzebne, namaszczenie odpuszcza grzechy i staje się dopełnieniem chrześcijańskiej pokuty”. W sakramencie namaszczenia chorych człowiek dostępuje udziału w zbawczej męce i śmierci Chrystusa. Kościół zachęca wszystkich cierpiących, chorych i umierających, aby świadomie łączyli się z męką i śmiercią Chrystusa i w ten sposób przysparzali dobra całemu ludowi Bożemu, przyczyniając się do jego zbawienia. Sakrament ten jest niejako konsekracją chorego, aby przez swoje cierpienia skutecznie przyczyniał się do zbawiania świata oraz aby przez śmierć sam wszedł do chwały niebieskiej. Wielu teologów twierdzi, że przez sakrament namaszczenia chorych Chrystus gładzi człowiekowi, przyjmującemu go w dobrej dyspozycji, nie tylko grzechy, ale również i wszystkie należne za nie kary, dzięki czemu zaraz po śmierci przechodzi on do chwały nieba.

 

Przygotowanie do Sakramentu Namaszczenia Chorych.

  • Przed przyjściem kapłana należy przygotować stolik przykryty białym obrusem, na którym stawia się zapalone świece, krzyż, ewentualnie wodę święconą i trochę waty Jeśli nie ma wody święconej, można użyć wody zwykłej i poprosić kapłana o poświęcenie jej. Na tak przygotowanym stoliku kładzie kapłan Najświętszy Sakrament oraz oleje.
  • Jeżeli ksiądz ma przynieść Najświętszy Sakrament, potrzebna jest także czarka z wodą, w której mógłby umyć palce. Jeżeli chory chce wyspowiadać się z grzechów, członkowie rodziny powinni wyjść z pokoju, ale dobrze by było, gdyby po zakończeniu spowiedzi wrócili i włączyli się w modlitwę.
  • Chorzy przygotowują się do sakramentu poprzez modlitwę. Należy zachęcać ich do modlitwy w samotności, z rodzinami, przyjaciółmi lub tymi, którzy sprawują nad nimi opiekę. Także księża powinni być gotowi do modlitwy z chorymi.